De voetbalcompetitie is weer begonnen. Half Nederland (voornamelijk mannen) zit op zondag om 19:00 uur klaar voor Studio sport. Alle andere dagen eisen ze een tafelkleed, fatsoenlijk eten en iedereen in huis aan tafel, maar op zondag is het ineens zo gezellig met het bord op schoot! Soms zijn ze al naar de wedstrijd geweest, weten de uitslag al van hun favoriete cluppie. Ze waren erbij toen ‘we’ wonnen van die vuile homo’s. Ze voelden verbroedering terwijl ze samen proosten en schreeuwden.

Ik vind het schattig. Al die volwassen kerels met interessante banen, snelle auto’s en getrimde baardjes die uit hun dak gaan voor een stel bij elkaar geraapte spelers. Of zij even de frustraties van afgelopen week, een slechte jeugd en een saai huwelijk kunnen doen vergeten. Door te scoren graag. Dan kunnen ik en mijn vrienden juichen alsof wij ook nog meetellen. Alsof het onze winst is. Wij zijn immers ook ‘Bredanaiers’. Sorry, maar is het jullie inmiddels bekend dat een voetbalclub niets meer te maken heeft met de stad waaraan deze gekoppeld is?

In de hele 22- koppige selectie van NAC komen alleen Bart Verbruggen en Sydney van Hooijdonk uit Breda. In Ajax zitten 3 geboren Amsterdammers. Voetbalteams zijn het beste voorbeeld van perfecte integratie. In dat shirt ben je onze broeder. Like a brother from another mother. Voor zolang het duurt. Want Ieder seizoen worden de allerbesten eruit gevist en voor miljoenen verkocht aan de hoogste en rijkste bieder. De ene week kan Ronaldo scoren voor Real Madrid, de andere week voor Juventus.

Dit wordt pijnlijk duidelijk in de documentaire over Diego Maradonna. De man was een held in Napels, tot hij in datzelfde stadion scoort voor zijn eigen land Argentinië tegen Italië. Weg is de aanbidding. Zelfs het Napels hemelsblauwe shirt mocht niet meer baten. Hij werd uitgefloten en voorgoed verketterd door de Napolitanen. Ik snap hier dus geen reet van. Zien mannen niet dat een team bestaat uit individuen. Dat het grote geld zorgt voor de beste mix van deze poppetjes. Dat het niet gaat om Breda tegen Den Haag.

Als zij zich zo makkelijk kunnen identificeren met een vlag en een clublied dan hou ik mijn hart vast.

Jarenlang hebben we mensen geordend op grond van hun huidskleur, geloof, politieke voorkeur, inkomen en nationaliteit. Sinds de jaren ‘70 durven we het ook op seksuele voorkeur: hetero, homo, lesbie, bie, en pan. Deze eeuw zijn we aanbeland bij het indelen van de mens in gender: Is dit mens een man, een vrouw, een transgender of een transseksueel. Dus niet, met wie wil ie het doen, maar wat zit er tussen de benen.

Over komen waaien uit Amerika: het fenomeen gender reveal party. Lijkt mij iets uit de 17e eeuw maar met de wetenschap van nu. De gynaecoloog stelt het geslacht al ver voor de geboorte vast. Deze informatie komt dan op een briefje. Dit geven de ouders( zonder of met spieken) aan de plaatselijke bakker. Die bakt een taart met roze of blauwe inhoud. Daaromheen een gender neutrale buitenkant. Als ware zij Hans Klok snijden de toekomstige ouders deze taart aan om in kleine kring het grote mysterie te onthullen……. ‘Het is een jongen!!! Tjonge, wat was dat spannend he!’ Een piemel. Dus blauw behang, beren met pistooltjes en alvast op de wachtlijst bij de plaatselijke voetbalvereniging. Voordat jij er bent, weten wij al hoe je in het leven staat. Was ik net zo blij dat mensen steeds minder vaak overgaan tot het dopen van kinderen, ‘jij weet nog niks, maar ik bepaal alvast dat jij gelooft in mijn God’, krijgen we dit.

Het wachten is natuurlijk op de roze taart met blauwe stukjes, voor de transseksuele embryo. Officieel is het niet de, maar het embryo, onzijdig. Maar dat is ie nu dus niet meer. Tegelijkertijd, ook begonnen in the USA, de discussie over gender neutrale wc’s. Het moet niet uitmaken wat je voor geslacht hebt/ bent. Een wc voor iedereen. Weg met de mannetjes en vrouwtjes op de deuren, want wat nu als je iets ertussenin bent? Dan val je tussen wal en schip en pies je naast de pot. Ik vermoed dat die toiletten vooral een duidelijk discussiepunt zijn, maar dat het echte probleem genuanceerder ligt. Namelijk in de verschillen die we aan man-zijn en vrouw-zijn hangen. Ik wilde zeggen vanaf de geboorte, maar sinds de gendertaart al vanaf de foetus. Roze muisjes, jurkjes, poppen, make-up, en ‘rekening houden met de ander’ voor de meisjes. Blauwe muisjes, broeken, autootjes, FIFA en ‘voor jezelf opkomen, je bent toch geen mietje!’, voor de jongens.

Van Nelson Mandela hebben we toch wel iets geleerd hoop ik. De indeling in soorten mensen is gevaarlijk en onzinnig. Natuurlijk zijn er zwarte en witte mensen. We hebben nou eenmaal ogen. En zien de buitenkant. Valt niet te ontkennen en is ook helemaal geen probleem. Wel zodra we daar bepaald verwacht gedrag aan gaan verbinden. Niet te verwarren met lichamelijke eigenschappen. Iemand met een donkere huidskleur heeft minder zonnebrand nodig dan ik. Dan zeg je niet: hij moet zich ook gewoon elk uur insmeren met factor 50. Omdat we allemaal dezelfde behandeling moeten hebben. Een vagina kan niks met een urinoir. Voor iedereen een gewone wc pot dan maar? Om er 1 pot nat van te kunnen maken? Mwa. Ik vind het nogal omslachtig. Wanneer ik ongesteld ben, eis ik ook niet dat mijn man een tampon in zijn reet duwt.

Ik ben niet voor de taart en ook niet voor de wc’s. Willen we de verschillen nou vieren of wegpoetsen? We worden geboren als man of vrouw. Sommigen met twee geslachten. Of in een verkeerd lichaam. Lijkt me heel verwarrend, daar niet van. Maar daar gaat een taart of wc niks aan veranderen.Ik hou van de verschillen. Van de verschillende seksuele voorkeuren, geslachten, huidskleuren, geloven en vooral van alle verschillende karakters die mensen hebben. Allemaal gelijkwaardig en allemaal lekker verschillend.

Artikel 1 van de grondwet: Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.

Het CDA wil geen verbod op homogenezingsrituelen. Daar hebben ze ook een goede reden voor. De hele christelijke gemeenschap valt in duigen wanneer alle homo’s de kerk verlaten. En er is al niet veel meer van over. Het huis van God wordt draaiende gehouden door een paar nog net niet dode priesters en bisschoppen. Voordat ze het klooster ingingen hebben ze ‘uit eigen vrije wil’ de gelofte van het celibaat moeten afleggen. Ja duh. Allemaal homo’s. Logisch. Wanneer ik in de eerste helft van de 20e eeuw als man geboren was en zou merken dat vrouwen me niks deden, dan was ik ook naar het klooster gevlucht. Lekker samenwonen met andere mannen die ook niet op tieten vallen. In een wereld achter gesloten deuren, met Jezus als mijn beste vriend, in een jurk, door verboden gangen sluipen, orgies houden, een fucking paradijs op aarde.

Met Jezus was niks mis volgens mij. Wel met de mensen die hem hebben willen uitleggen zoals het hen ‘t beste uitkwam. In naam van God hebben ze oorlogen gevoerd, gemoord, geld afgeperst en hun macht misbruikt. Door de wetenschap is de mens gelukkig steeds onafhankelijker geworden van deze indoctrinatie. “Zelf denken”, zei mijn moeder altijd. Godzijdank zijn we toleranter geworden. Wij wel. Een uitdrijvingssessie zal verlossing brengen. Daar zegt het CDA geen nee tegen. Homo’s zijn mannen waar de demonen vat op hebben gekregen. Gelooft u het? Ik kom niet verder dan Gordon. Dus om ze nou allemaal over één kam te scheren.

Van die inteeltkoppen van de SGP en de CU had ik dit wel verwacht. Hun IQ is stil blijven staan terwijl de mensheid slimmer werd door meer genetische variatie. Van Forum van Democratie begrijp ik het ook wel. Thierry is als de dood dat wij er achter komen dat hij transgender is. Iets met de uil van Minerva die zijn vleugels spreidt bij het vallen van de avond. Maar het CDA leek toch altijd vrij normaal. Behalve dan in die tijd met Balkenende. God wat heb ik me geschaamd toen hij als een schooljongetje Engels probeerde te praten tegen de charismatische Obama.

De homogemeenschap heeft ons veel goeds gebracht: minder voortplanting, meer veren en pailletten en eindelijk weer eens de winst op het songfestival. Ik verdenk mannen met homohaat er sterk van zelf van de herenliefde te zijn. Hoe harder ze roepen, hoe meer ik het denk.

Brengt mij dus weer terug op het CDA.

Ik ben in Rome, in de Sint-Pieter. Zoals altijd gaan mijn gedachten met me op de loop wanneer ik door een kerk wandel.

De mens is onzeker. Dat is altijd zo geweest. Wat denken anderen van mij? Hoe gaat de toekomst er uit zien? Vroeger kon je je niet verzekeren. En de aarde was nog plat. Dus je gehoorzaamde aan de kerk. Dan ging het allemaal goed komen. Je moest bidden, biechten en boete doen. Dit gaf hoop op een beter leven in het hiernamaals en was goed voor je imago. Als je het echt te bont had gemaakt dan kocht je een aflaat.

Ik wist ook niet wat het was. Een aflaat is een kwijtschelding van je zonden, om je ziel te zuiveren. Nadat je tegen je moeder hebt gelogen beland je niet in het vagevuur maar kun je met dit vipticket rechtstreeks naar de hemel. Jammer dat dat niet meer bestaat. Zou Dotan een moord voor doen.
Verdomd goed bedacht door die rooms-katholieken. ‘T vagevuur staat nergens in de bijbel, maar hemel of hel is nogal definitief en zo’n tussengebied geeft tal van mogelijkheden. De Sint-Pieter is grotendeels gefinancierd met deze kwijtscheldingen. Geeft mij toch een ander beeld.

Over beelden gesproken. T krioelt er van. Honderden. En voor die beelden dan weer mensen met selfiesticks. Beelden van mensen met beelden. Alles voor een beter zelfbeeld.

Zou Jezus dit nou bedoeld hebben? Ik herinner me vaag iets uit de kinderbijbel. Vond ik een mooi sprookjesboek als kind. Een verhaal over mensen die een gouden kalf hadden gemaakt van al hun omgesmolten gouden sieraden. Om God te eren. Maar God was not amused. Ik heb t nog even gegoogeld en kwam deze uitleg tegen van ‘t tweede gebod: Een beeld doet geen recht aan de werkelijkheid. Iets in beeld vastleggen gaat over iets willen bezitten. Beeldverering staat persoonlijk contact in de weg.

Die God was zo gek nog niet. Ik denk aan alle selfies die straks weer op insta gaan. Hoofdschuddend loop ik de basiliek uit en draai me om: Daarboven staat Jezus, met zijn apostelen. Eerlijk is eerlijk, Jezus was wel een van de eersten met zoveel volgers.

 

 

Geschokt kijkt de geblondeerde vrouw mij aan. ‘Niks?’
‘Yep,’ zeg ik, terwijl ik mijn handen in mijn zij plant, ‘echt waar, ik doe helemaal niks.’
Haar glas Chardonnay, waarvan ze net een slokje wilde nemen, zakt een stukje van verbazing. Ze glimlacht maar haar ogen kijken afkeurend.
Na al die jaren weet ik dat ze iets denkt in de trant van:
-Je bent afhankelijk van je man.
-Wat ben jij een luxepoppetje.
-Jij hebt heel veel tijd, maar wij moeten werken.
-Waarom heb je dan gestudeerd? Dat is toch zonde!

Natuurlijk heb ik het geprobeerd. Om te voldoen aan de norm. Om een vrouw van nu te zijn heb je minstens een deeltijdbaan van 24 uur nodig. In de tijd die je dan over hebt, ga je twee keer per week naar de sportschool. Je kookt zes van de zeven avonden met verse ingrediënten, liefst vegetarisch of vegan.
Je haar zit goed. Je bent slank en gekleed volgens de laatste mode. Je hebt een nagelstyliste, een schoonheidsspecialiste en een therapeut. Je kinderen zitten op een teamsport. En jij staat dan elke zaterdag aan de kant om ze aan te moedigen. Na de wedstrijd neem je de wastas mee. Je vervult minstens één van de kutklusjes op school als luizenmoeder, overblijfmoeder of klassenmoeder.
Je hebt om de week vrienden te eten die je dan een viergangenmenu voorschotelt. Je poetst bij je schoonmoeder en helpt je oude buurvrouw met de kliko buitenzetten. Je huis is aan kant, de bedden fris en de voorraadkast gevuld. Dit alles doe je met een blij en opgemaakt gezicht, want je hebt het allemaal onder controle en ook nog eens vreselijk naar je zin.

Ik dus niet. Ik zorg dat er eten is. Prioriteit 1. Check. Dat iedereen schone kleren heeft. Check. Dat het huis redelijk opgeruimd is. Check. De rest van mijn tijd ben ik vooral bezig als sloofje-van-alles van man en kinderen:
Werkstuk dat morgen af moet zijn in elkaar draaien voor zoon. Luizen kammen bij stiefdochter en haar intussen laten uitrazen over ruzie nummer 593 met haar vriendin. Sportbroekje zoeken van zoon plus dat meteen even naar de sportschool brengen, want hij staat daar nu. Stiefdochter laten uithuilen bij een kopje thee na een mislukt theorie-examen. Benen laseren van dochter omdat ze anders op een weerwolf gaat lijken en een knotje bij haar maken want ze heeft een badhairday. Op zoek naar een verloren factuur voor manlief waarvan hij zeker weet dat hij ‘m vanmorgen op mijn bureau heeft gelegd. Tickets scoren voor een concert van Beyonce voor dochter,’ Als Amsterdam niet lukt, mag het ook in Keulen mam, jij brengt ons toch?’
Als ik tijd over houd, ga ik winkelen, schrijven, slapen, badderen of tennissen. Geen idee hoe andere vrouwen zichzelf nog kunnen vinden in die overvolle agenda’s. Misschien met Prozac en Chardonnay?

 

Patricia Paay deed aan plasseks. Wat kan ons dat schelen zou je zeggen? Nou, daar dachten de mensen op social media heel anders over. Verschil tussen de Middeleeuwen en nu: vroeger zou ze op de brandstapel zijn beland en nu werd ze massaal aan de schandpaal genageld. Het bewijsmateriaal ging heel Nederland rond.
‘Wat stom dat ze zich heeft laten filmen. Wat een hoer!’

De grens tussen de fysieke en de digitale wereld is vaag geworden. De jeugd kan niet meer normaal daten. Hoe moet je van vind-ik-leuken naar neuken? Alles is publiekelijk, wordt gedeeld en beoordeeld. Er is een hele weg die moet worden afgelegd:
Stel, je vind iemand leuk. Via social media like je iets van hem of haar. Je infiltreert langzaam in het leven van diegene. Via groepsapp komt er een dag en tijdstip waarop er gechild wordt met vrienden erbij. Voor alle dertig plussers, dat is kletsen bij iemand thuis met heel veel drank erbij. Noemden wij voeger uitgaan ( alleen deden wij t gelukkig niet thuis).

Met een beetje mazzel mag jij dan ook komen. Daarna kun je voorzichtig ‘snappen’ samen, buiten de groep om. Na stilzwijgende goedkeuring van de vrienden volgt een fiks. Nu heb je officieel een oogje op elkaar. De katholieke kerk is er niks bij. Er mag gezoend worden, en het echte daten kan beginnen. Mocht je elkaar wel lekker vinden, maar niet voor een vaste relatie gaan, dan ben je friends with benefits. Zien jullie elkaar echt zitten en is dit ook gedeeld op social media, dan heb je een relatie. Ik ben natuurlijk al oud, maar volgens mij had ik stukken meer vrijheid.

Het flirten gaat dus, wanneer je een beetje privacy wil, algauw via snapchat of insta. Je tast een beetje af bij die ander in de hoop dat hij of zij eerlijk en oprecht is. Geen wonder dat er zoiets is ontstaan als sexting: het verspreiden van seksueel getinte berichten via social media van jezelf. Niet met de bedoeling dat jouw mogelijke nieuwe liefde dit vervolgens deelt met die hele vriendengroep waar je eerst een paar keer verplicht mee moest chillen. Maar een eerste stap naar fysieke liefde.

Het schijnt gebruikelijk te zijn voor mannen om een dickpic te sturen. Die worden vaak ruimhartig gedeeld in de groepsapp. Lachen! Maken mannen geen probleem van. Meisjes ook niet, ze lachen erom. ‘Ach, zo’n jongen wil ook een beetje indruk maken. En hij heeft geen scooter, dus hij moet wat.’ Maar de paniek die uitbreekt op het moment dat de borsten van Brit binnenvliegen op de groepsapp! Een schande! Het meisje in kwestie schaamt zich. Of zou zich moeten schamen. Ik denk vooral het tweede. Waarom anders dat grote verschil tussen jongens en meisjes. Het oordeel van de omgeving komt eraan. En we weten allemaal hoe dat klinkt.

‘Hoe kon zij zo naïef zijn? Zij is echt hoerig.’ Ik hoor zelden: ‘Hoe kon hij zo dom zijn?’ Brit heeft het uitgemaakt met Gijs  en uit wraak deelt hij haar foto’s met Jan en Alleman. Mannen, klootzakken zijn het. Maar ladies, laten we dit probleem eens zelf oplossen. Zodra wij zouden zeggen: ‘Mooie borsten heeft ze, die Brit! Groot gelijk dat ze die naar Gijs heeft gestuurd. Moet ze zelf weten.’ Zodra wij zonder paniek door zouden gaan met ons leven. Zodra wij vrouwen elkaar minder zouden veroordelen, dan zou het hele drama zo voorbij zijn. De helft van de wereldbevolking heeft nou eenmaal borsten, een vagina en meer hersens. De andere helft niet. Laten we daar ons voordeel mee doen.

Het Binnenhof Den Haag, 2012

‘Zeg, Floris-Jan, weet jij nog hoe wij konden zuipen toentertijd in Delft!’

‘Ja, mooiste tijd van mijn leven kerel. Met Mark en Laurens op die feestjes van het corps. Die studie bestuurskunde duurde ruim negen jaar, maar ach, het waren de jaren ‘80.’

‘Mijn ideetje om te bezuinigen: we verhogen de alcoholleeftijd naar 18. Dan studeren die jongelui van nu een stuk vlotter. En we snijden flink in de studiefinanciering, het feestje heeft lang genoeg geduurd.’

‘Briljant plan F.J.! We gooien het gewoon op volksgezondheid. Dat het de hersenen aantast. Is geen woord van gelogen en werkt altijd fantastisch bij ouders. En kijk de geschiedenis er maar op na, wanneer je jongeren iets verbiedt, dan gehoorzamen ze zonder morren.’

 

Op het eerste gezicht leek het best een goed idee. Een kind aan de drank is nou eenmaal niet echt iets waar je naar uitkijkt. Voor hen geen drank meer te koop in de kroeg en in de supermarkt. Maar wat denk je? Ons kroost wist de mazen in de wet feilloos te vinden! Duh

Kijk even mee naar de gevolgen van Nix 18 in de praktijk.
Wat doe je wanneer je 15/16/17 bent? Je regelt iemand van 18+ om een paar flesjes voor jou te scoren: Malibu, Wodka, Bacardi whatever. Zolang het maar een percentage heeft.
Waarom? Omdat het niet mag. Kan me niet herinneren dat ik hier als 16- jarige mee bezig was. Zet een verbod op fruit en wedden dat er geheime appelhappenparty’s ontstaan.
Ik dwaal af. De drank, daar was ik. Ze appen zich suf in hun groepsapp: Wie gaat het halen, wie bewaart het en waar? Wie vervoert het naar de plek waar het uiteindelijke chillen/indrinken gaat plaatsvinden? De hele week gaat het over dit gezamenlijke doel. Spannend!

Na 679 appjes is het om 21:13 uur duidelijk: de chillplek is bij de vader van Amber. Haar ouders zijn gescheiden en die ouwe is niet thuis. Top. Rik neemt twee flessen mee (hij heeft een oudere broer) en Sanne drie (zelf op de fiets gehaald in België). Bram heeft geen flessen kunnen regelen, maar hij mag toch komen omdat ’t zo’n lekker ding is. De glazen worden gevuld, beetje cola erbij, drankspel op tafel en kijk toch eens hoeveel lol we ineens hebben. Normaal komt er geen fatsoenlijk woord uit die jongens, maar nu zijn ze lit!

Af en toe is er een onderbreking om te roken, smoken, plassen of eventueel alvast wat te spugen. Er moet zoveel mogelijk in, want vanaf het moment dat ze vertrekken, worden ze steeds nuchterder. En dan durven ze niks meer. Dan gaan ze zich weer zorgen maken over mogelijke foto’s met een lelijk wijf op snapchat. Dodelijk voor je reputatie.

Het loopt tegen 00:30 uur, tijd om naar de stad te gaan. Amber, Rik en Bram zijn 17, dus zij kunnen kiezen uit twee clubs in Breda. Zonder stempel op je hand kun je geen drank bestellen bij de barman. Maar fuck it, de komende drie uur gaan ze nog goed op die vijf flessen. En daarna zien ze wel. Dikke kans dat Gijs er ook is, en die gast heeft zeker een stempel, sowieso. Jammer voor Sanne, zij is pas 16 en kan dus niet mee.
‘Doei Sanne, schattie, love you always, laterrrr’.
En Sanne fiets alleen terug naar haar boerderij aan de rand van Bavel.

De tenten die zich openstellen voor 17 -jarigen weten inmiddels ook hoe het werkt. De een na de ander sluit zijn deuren voor deze groep. Begrijpelijk. Ze verdienen namelijk geen cent aan deze lieverdjes terwijl ze voor grote onrust en rotzooi (kots) zorgen. Als u mij niet gelooft, lees de artikelen over het Scholieren Gala Breda 2018 er maar eens op na.

Eenmaal gewend aan thuis indrinken blijft de jeugd dit na hun 18e ook gewoon doen. Ingesleten patroon. ‘Welke loser gaat er nu zoveel betalen voor een drankje in de stad! Hebben wij een hele fles voor.’ Niet gunstig voor de horeca en ook niet voor de mate van drankgebruik.

Volgens de campagne NIX 18 is het gebruik van alcohol onder jongeren flink teruggelopen. Vraag me af hoe ze dat hebben gemeten. Weten zij hoeveel er achter al die voordeuren wordt gedronken? Ouders weten het zelf vaak pas nadat het een keer goed misgaat. Bij mijn eigen dochter (ja, ik ben ook gescheiden) stond de ambulance voor de deur na een gezellig avondje chillen. Vervelend voor ouders, nog vervelender voor die kids. In een wereld waar niks meer onzichtbaar is, wordt hun gebied om fouten te maken steeds kleiner. Het zuipen is er niet minder op geworden. Het probleem is alleen verschoven.

Maar dat maakt voor die hersenen niks uit, Floris-Jan.

Ik versnel mijn pas en kijk intussen op mijn onzichtbare horloge. Vanuit mijn ooghoeken zie ik er één op me afkomen. ‘Mevrouw, mag ik u iets vragen?’

Gevlucht om thuis te ontsnappen aan vragen als: ‘Mama, weet jij waar mijn biologieboek deel drie is? Mam, mag Mike mee-eten vanavond? Wat eten we dan? Kun jij me straks naar de voetbal brengen?
Even voelen dat ik ook nog gewoon mij ben en niet een soort afvoerputje dat de hele dag dingen oplost, op en neer rijdt, voedsel binnen haalt en alle resten weer opruimt.
Even voelen dat ik iemand ben met een bankpas. Met een eigen vrije wil.

Maar ook hier heb ik geen rust. Het is er een van de ergste categorie, een meeloper. Kent u die? ‘Mevrouw, mag ik u iets vragen, het is maar twee minuutjes?’ Terwijl deze gup me overdreven vriendelijk aankijkt, dribbelt hij precies in mijn tempo met me mee. Ik ben ineens een setje geworden. ‘Kent u Hello Fresh?’

Ik schijn de ideale doos te zijn voor deze maaltijdboxen. Precies de doelgroep. Huisvrouw, dik in de veertig, beetje vermoeid. Zeker de vijfde keer dat ik hiervoor wordt achtervolgd. Mijn hartslag is hoog maar met een big smile zeg ik: ‘Nee, sorry, ik heb geen zin.’ Het zorgvuldig ingestudeerde antwoord van de laatste jaren. Na tientallen aangesmeerde abonnementen op liefdadigheidsorganisaties, kranten en loterijen.

Mijn eerste techniek bestond uit niet aankijken en omlopen. Maar blijkbaar was iemand dat stelletje ronselaars gaan klonen: ze stonden werkelijk overal. Na een rondje stad had ik geen winkel van binnen gezien en ging ik nog leger terug naar huis dan ik al was. Ik bedacht een nieuwe smoes: Ik ben al lid van die krant, die loterij of dat goede doel. Heel effectief. Jammer genoeg ben ik zo’n gevoelig typje dat er wakker van ligt wanneer ik dat dan tegen Artsen Zonder Grenzen zeg, terwijl ik daar wél echt lid van ben.

Ik zou ze natuurlijk ook wat actiever kunnen benaderen met een stevige omhelzing of een scheldpartij. Iets met aanval en beste verdediging. Maar ik wil zo min mogelijk interactie. ‘Geen zin’ is duidelijk, niet gelogen en ik hoef me ook niet te schamen wanneer ik die jachthonden een tijdje later weer passeer. Nu nog afleren om sneller te gaan lopen en naar mijn pols te kijken.

Een hoog piepgeluid verstoort mijn slaap. Brandalarm? Ik heb geen idee hoe de Dominicanen vorm hebben gegeven aan eventuele veiligheidseisen. Terwijl wij gisterenavond laat in een soort golfkar naar onze kamer werden getransporteerd, waren er nog gasten in het zwembad. Kinderen doken van watervalletjes en deden bommetje vanaf de poolbar. Wat een vrijheid. Zou in Nederland nooit mogen. Wie gaat het immers betalen als Tim van zeven zijn nek breekt.

Ik hoor nu steeds meer muziekjes, piepjes en gerinkel. Ik spring uit bed en stoei met het haakje van de luiken. Palmbomen zie ik, een oranje lucht, de zee, het strand, en een clubje mensen. Met handdoeken. De meesten hebben een hele stapel bij zich. 7:00 a.m. blijkt het magische tijdstip te zijn waarop de ligbedden van de ketting gaan.

Het slanke, geduldige, Dominicaanse personeel zet de bedden in rijen rondom het zwembad, terwijl de dikke blanke Engelsen, Duitsers en Nederlanders hun territorium komen afbakenen. Er ontstaan hele gele kolonies door het gebruik van de handdoeken die door het resort worden verstrekt. Zorgvuldig worden ze óf dwars óf in grote getalen naast elkaar over de bedden uitgespreid. Mijn, mijn, mijn. Het geheel wordt gepersonaliseerd door een petje, een zelf meegebrachte handdoek van Spiderman of badslippers.

Dat jullie het maar weten: Wij liggen hier. Lekker dicht bij de ‘gratis’ cocktails en met de zon op ideale positie. Mijn hoogblonde vrouw en ik lagen hier gisteren namelijk ook. En eergisteren. En ook al zijn we op vakantie, we willen zekerheid.

Binnen mum van tijd zijn alle bedden voorzien van een eigen vlag. De mens is hopeloos. Na alle seizoenen Game of Thrones, bekeken door miljoenen mensen, is er nog niks veranderd. Waarom vergaderen over vreemdelingenbeleid wanneer we op vakantie wereldwijd nog handdoekje leggen. Ik was hier eerst, dus het is van mij. Zelfs met de handdoek van een ander.

Een uur of vier later lig ik in het gras. Zover mogelijk van de ligbednazi’s vandaan. Ik zal er de komende twee weken geen hebben. Ik glimlach. Met zelfrespect ligt dit zeker zo lekker.

Waarom leest de jeugd van tegenwoordig geen boeken meer? Waarom zitten ze niet netjes stil in de klas met de juiste bladzijde voor hun neus? Waarom luisteren ze niet meer naar de leraar?
Als je bent opgegroeid met Mario kart op je PlayStation en je televisie al een behoorlijk langzaam medium begon te vinden. Als je YouTube bij de hand hebt en elk gewenst fragmentje kunt vinden binnen een fractie van een seconde. En als je dat vervolgens ook weer kunt wegdrukken op elk moment, zonder gezeik van buitenaf. Als je Google in je broekzak hebt in plaats van de Winkler Prins in de boekenkast van je ouders. Dan is de evolutie het boek voorbij gegaan.

Een kind vragen om klassikaal een boek door te nemen, is als kolen gaan halen bij de kolenboer terwijl je centrale verwarming hebt hangen. Als je dagelijkse boodschappen doen bij de bakker, de slager, de groenteman, de drogist, de kruidenier, terwijl je een Albert Heijn op de hoek hebt zitten. Als je eten bewaren in wekpotten in je kelder terwijl je een Amerikaanse koelkast in je keuken hebt staan. Als jezelf wassen aan de wastafel, terwijl je een regendouche met massagestraal hebt. Als met kar en paard via landweggetjes naar Amsterdam reizen, terwijl er een vijfbaans snelweg ligt en er een dikke Audi voor je deur staat. Ik kan nog uren doorgaan maar u begrijpt wat ik bedoel.

De jeugd van tegenwoordig heeft alle kennis en vermaak bij zich. Het heet niet voor niets een smartphone. Je vrienden, het weer, je agenda, shoppen, eten bestellen, praten, roddelen, spelen, landkaarten, bankzaken, fototoestel, filmpjes, het nieuws, het heelal, parkeren, muziek, roosters, liniaal, rekenmachine: je kunt er alles mee, behalve poepen.

 Maar die mobieltjes moeten weg uit het klaslokaal. Kinderen moeten aan hun tafeltjes met hun boeken. Laat ze zich maar eens concentreren. Is ADHD iets van deze tijd? Vroeger heette dat gewoon drukke kinderen. Klopt. Maar zet drukke kinderen in een wereld met honderdduizend prikkels. Haal alle prikkels vervolgens weg en vindt het dan vreemd dat ze gaan stuiteren, trommelen en geluid maken. We kunnen niet meer terug. Natuurlijk is dat jammer. Maar mensen, dit heet vooruitgang. Ik word er ook niet altijd blij van.

Mijn voorstel voor het onderwijs: geef kinderen klassikaal een probleem. Taak is om het samen op te lossen. Zorg dat iedereen hiervoor nodig is zodat ze leren samenwerken en communiceren. Laat ze alles opzoeken via hun mobiel of laptop. Bijvoorbeeld een moord in de omgeving van New York( aardrijkskunde), alles in het Engels( engels), wie heeft er een motief( psychologie), medische dossiers ( biologie en latijn) en onder welke hoek is er geschoten( natuurkunde). Net als in de tegenwoordig zo geliefde escape rooms, mag de hele bups naar huis wanneer de zaak is opgelost. Daag ze uit en laat ze geen kolen halen terwijl ze naast de verwarming zitten.